Z wdzięcznością i uznaniem przyjęliśmy wczorajsze głosowanie w Parlamencie Europejskim, w którym zdecydowaną większością głosów (201 za, 450 przeciw, 32 wstrzymujących się) udało się odrzucić wniosek wzywający do zakazu stosowania u zwierząt środków przeciwdrobnoustrojowych z grupy fluorochinolonów, cefalosporyn III i IV generacji, polimyksyn i makrolidów. Przyjęcie tej rezolucji byłoby niewątpliwie szkodliwe dla zdrowia i dobrostanu zwierząt i na pewno nie byłoby korzystne dla zdrowia publicznego.
Na szczęście zwyciężył zdrowy rozsądek i wiedza, a w życie wejdzie akt delegowany przygotowany przez Komisję Europejską, który uzyskał pozytywną ocenę takich instytucji jak: Europejska Agencja Leków (EMA), Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC), Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt (OIE) i Światowa Organizacja Zdrowia (WHO).
Radość z sukcesu w Parlamencie Europejskim nie przysłania nam jednak świadomości o potrzebie dalszej walki z problemem narastającej antybiotykoodporności. To wspólne zadania dla lekarzy weterynarii oraz lekarzy medycyny ludzkiej. Krajowa Izba Lekarsko- Weterynaryjna przygotowała w tym celu „Kodeksem rozważnego stosowania produktów leczniczych przeciwdrobnoustrojowych przez lekarzy weterynarii”. Zachęcamy wszystkich członków Samorządu do szczegółowego zapoznania się z opisanymi tam wytycznymi i zasadami stosowania antybiotyków.
W Kodeksie podkreślono, że każde zastosowanie produktów leczniczych przeciwdrobnoustrojowych, w tym antybiotyków, zarówno w medycynie jak i w weterynarii, może doprowadzić do wytworzenia oporności. Ryzyko wzrasta w przypadku nieukierunkowanego stosowania, dawkowania poza terapeutycznego (zbyt niska dawka lub zbyt krótka ekspozycja drobnoustroju) oraz przy przedłużonym, powtarzającym się, trwałym stosowaniu antybiotyków. Środki przeciwdrobnoustrojowe, w tym antybiotyki stały się dziś nieodzowne w leczeniu pojedynczych zwierząt oraz całych stad dla utrzymania ich w zdrowiu, jeśli immunoprofilaktyka swoista i nieswoista oraz właściwe warunki zoohigieniczne nie zapobiegły wystąpieniu choroby. Jednocześnie autorzy Kodeksu zwrócili uwagę, że aktualnie nie ma alternatywy dla stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych. Jednakże należy pamiętać, że środki przeciwdrobnoustrojowe nie mogą być wykorzystywane do kompensowania błędów wynikających z nieprzestrzegania zasad „dobrej praktyki weterynaryjnej”, nieprawidłowych warunków chowu, błędów w zarządzaniu lub złych warunków zoohigienicznych. Lekarz weterynarii, jako osoba zaufania publicznego, musi bezwzględnie kierować się w swej pracy poczuciem odpowiedzialności za stosowanie środków przeciwdrobnoustrojowych, mających wpływ na jakość produktów żywnościowych pochodzenia zwierzęcego oraz wzrost odporności drobnoustrojów chorobotwórczych, co stanowi jego wkład w ochronę zdrowia społeczeństwa.
